Modele anatomiczne mają kluczową rolę w edukacji klinicznej, dając możliwość lekarzom, kursantom medycznych kierunków oraz chorym lepiej pojąć budowę i działanie ciała człowieka. Są one stosowane w rozmaitych obszarach, takich jak struktura organizmu, badanie zmian chorobowych i analiza medyczna dolegliwości. Modele te mogą być wykonane z rozmaitych materiałów, takich jak tworzywo sztuczne, materiał gumowy, substancja syntetyczna lub inne polimery, a ich celem jest jak najdokładniejsze przedstawienie autentycznej struktury organizmu ludzkiego. Dzięki nim można przeanalizować, jak rozwijają się choroby, jakie mają następstwa dla organizmu oraz jakie mechanizmy biologiczne i zaburzeniowe za nimi odpowiadają. Modele anatomiczne są nieocenionym środkiem w edukacji i informowaniu leczonych. Umożliwiają doktorom lepiej tłumaczyć chorym istotę ich dolegliwości, wspierając im w pojęciu diagnostyki oraz sugerowanych metod leczenia. W przypadku chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca czy choroby tarczycy, modele anatomiczne umożliwiają przedstawić zakres uszkodzenia narządów oraz skutki zaniedbanych schorzeń. Ponadto, modele te wspierają kursantom w skuteczniejszym przyswajaniu materiału naukowego poprzez praktyczne poznanie anatomii i procesów patologicznych ciała. Modele anatomiczne diabetologiczne Cukrzyca jest długotrwałą chorobą związaną z metabolizmem, która powstaje na skutek z nieprawidłowości produkcji insuliny lub nieprawidłowej odpowiedzi organizmu na ten hormon. Modele anatomiczne cukrzycy najczęściej przedstawiają narząd produkujący insulinę, jako że jest ona głównym strukturą kontrolującym utrzymywanie równowagi zawartości glukozy we krwiobiegu. W modelach tych można zobaczyć elementy takie jak skupiska komórek produkujących insulinę, czyli zbiory komórek beta, wytwarzających substancję obniżającą cukier. W przypadku autoimmunologicznej postaci cukrzycy modele mogą wizualizować zniszczenie lub zanik struktur odpowiedzialnych za insulinę, które prowadzą do niedoboru substancji regulującej cukier. Z kolei w cukrzycy dorosłych modele mogą ilustrować insulinooporność, a także nadmierne obciążenie narządu wydzielniczego, wywołujące jej postępującej niewydolności. Niektóre modele cukrzycy ukazują również konsekwencje choroby dla innych narządów, takich jak mięsień sercowy, filtrujące narządy, struktury okulistyczne czy tętnice i żyły.
Pokazują, jak przewlekła nadmiar glukozy we krwi prowadzi do zaburzeń w mikrokrążeniu i zaburzeń w makrokrążeniu, które są powodem komplikacji zdrowotnych, takich jak uszkodzenie siatkówki, uszkodzenie układu moczowego czy neuropatia cukrzycowa. Tworzone są również modele przedstawiające stopę cukrzycową, która jest jednym z groźniejszych następstw tej choroby. Dzięki tym modelom diagności mogą lepiej przedstawiać chorym, dlaczego prawidłowa monitorowanie glukozy i codzienne nawyki mają decydujące znaczenie w zapobieganiu negatywnych skutków cukrzycy. Modele anatomiczne cukrzycy są używane nie tylko w edukacji akademickiej, ale również w programach informacyjnych mających na celu rozszerzenie informacji na temat tej przewlekłej przypadłości. Dzięki nim można pokazać, jakie procesy zachodzą w organizmie w wyniku przewlekłej zaburzeń poziomu cukru i jakie środki zapobiegawcze mogą mieć wpływ w obniżeniu zagrożenia pojawienia się negatywnych skutków. Modele anatomiczne tarczycy Narząd hormonalny to narząd wydzielniczy pełniący funkcję syntezę substancji regulacyjnych zarządzających procesy metaboliczne, takich jak tyroksyna (T4) i hormon T3. Dysfunkcje działania tarczycy mogą powodować wielu problemów zdrowotnych, takich jak zbyt aktywna tarczyca, niedoczynność tarczycy, choroba Hashimoto czy Graves-Basedow. Modele anatomiczne tarczycy przedstawiają budowę tego gruczołu, w tym jego płaty boczne, węzinę, a także sieć naczyń krwionośnych i unerwienie. Modele anatomiczne tarczycy mogą również przedstawiać nieprawidłowości, takie jak hiperplazja tarczycy w wyniku powiększenia gruczołu, zmiany guzkowe czy raki tarczycy. W przypadku niedoczynności tarczycy modele mogą pokazywać zmniejszenie objętości narządu i spowolnioną pracę jego struktur, podczas gdy w nadczynności tarczycy mogą przedstawiać powiększenie gruczołu oraz nadmierne ukrwienie. Modele te mogą także objaśniać efekty autoimmunologicznych chorób tarczycy, takich jak choroba Hashimoto, w której układ odpornościowy atakuje komórki tarczycy, powodując ich stopniowego zaniku. Modele anatomiczne tarczycy są szczególnie przydatne w diagnostyce i nauczaniu chorych, ponieważ umożliwiają lepiej pojąć czynniki sprzyjające różnych schorzeń tarczycy oraz ich skutki dla ustroju. W codziennej pracy lekarzy specjaliści chorób hormonalnych często używają takie modele do wyjaśniania pacjentom, jak pracuje ten organ, jakie są oznaki problemów hormonalnych oraz jakie metody leczenia mogą być stosowane.
